Ջոն Հանթ․ «Կինս ու դուստրերս մեզ թողեցին սիրո ժառանգություն»
BBC-ի սպորտային մեկնաբան Ջոն Հանթը, ում կինը և երկու դուստրերը սպանվել էին անցյալ տարվա հուլիսին, առաջին անգամ հրապարակավ պատմում է իրենց թողած «սիրո ժառանգության» մասին։ Ջոնի և նրա ավագ դստեր՝ Էմիի խոսքով, այդ սերը հենց այն հիմքն է, որ ուժ է տվել իրենց դիմանալու ողբերգությանը։ Մոտ մեկ տարի անց կնոջ ու դուստրերի մահից՝ Ջոնն ասում է, որ շարունակում է ամեն օր խոսել նրանց հետ։ «Արթնանալուց անմիջապես հետո ողջունում եմ յուրաքանչյուրին՝ բարև Կարոլ, բարև Լուիզ, բարև Հաննա։ Երբեմն բարձր ասում եմ․ «աղջիկներ, ներեցեք, որ հիմա ձեզ հետ չեմ, մորդ հետ եմ»։ Եվ երեկոյան, երբ աչքերս եմ փակում, նորից խոսում եմ նրանց հետ։ Նրանք միշտ ինձ մոտ են», — պատմում է նա։ Ջոնն ու Էմին որոշել են պատմել իրենց պատմությունը՝ չցանկանալով, որ Կարոլը, Լուիզը և Հաննան հիշվեն միայն որպես սպանության զոհեր։ Նրանք կարծում են, որ հանցագործությունից հետո արված շատ հրապարակումներ խեղաթյուրել են իրականությունը և միայն ավելացրել իրենց ցավը։ Հանթների ընտանիքը BBC-ին է տրամադրել մինչ այժմ չհրապարակված ընտանեկան լուսանկարներ։ 2023-ի հուլիսին Կայլ Քլիֆորդը սպանել է 61-ամյա Կարոլ Հանթին՝ դանակի բազմաթիվ հարվածներով, բռնաբարել է իր նախկին զուգընկերոջը՝ 25-ամյա Լուիզին, ապա խաչաղեղով սպանել նրան ու 28-ամյա Հաննային՝ Բուշիում գտնվող նրանց տանը։ «Այդ օրը, երբ նա լքեց մեր տունը, մայրս, Լուիզն ու Հաննան դարձան թիվ ու վիճակագրություն։ Նրանք դարձան Կայլ Քլիֆորդի զոհերը», — ասում է Էմին։ «Ես ուզում եմ վերականգնել նրանց մարդկային կերպարները՝ ամբողջությամբ»։ Էմին ու Ջոնը նաև կտրականապես հերքում են այն պնդումները, թե Լուիզի հետ ունեցած հարաբերությունների ընթացքում Քլիֆորդի վարքում ակնհայտ բռնության նշաններ կային։ «Մենք երբեք չենք նկատել որևէ բան, որ հուշեր՝ նա կարող է դանակահարել մորս, կապել ու բռնաբարել Լուիզին, խաչաղեղով սպանել նրան և Հաննային։ Դա մեզ համար լիովին անհավատալի էր», — ասում է Էմին։ Հանթների ընտանիքը միշտ շատ միավորված է եղել։ Ամուսնության սկզբում հենց Կարոլն է ոգեշնչել Ջոնին՝ թողնելու ոստիկանությունը և դառնալու ձիարշավի մեկնաբան։ Այդ աջակցությունն ու հավատը փոխանցվել էր նաև նրանց երեք դուստրերին՝ Էմիին, Հաննային ու Լուիզին։ Նրանք շատ կապված էին՝ կիսվելով ամեն ինչով։ Բուշիում գտնվող տանը միասին ապրում էին Ջոնը, Կարոլը, Հաննան ու Լուիզը։ Լուիզը տան բակում շների խնամքի բիզնես ուներ, իսկ Հաննան աշխատում էր էսթետիկայի ոլորտում։ Ջոնն ասում է՝ իրենց կյանքը լի էր երջանկությամբ։ Նրանք հիշում են, թե ինչպես էին երեք քույրերը միասին սուշի ուտելու գնացել 2023-ի մայիսին։ Էմին պատմում է, որ այդ երեկոյին խոսել են, թե որքան երջանիկ ընտանիք ունեն։ Նույնիսկ երբ Լուիզն ու Քլիֆորդն իրենց հարաբերությունները խզեցին հունիսի վերջում, ընտանիքը ոչ մի նշան չէր տեսել, որ նա կարող է վտանգ ներկայացնել։ Հուլիսի 9-ին Քլիֆորդը եկել է տուն՝ իբր Լուիզի իրերը վերադարձնելու նպատակով։ Տնային տեսախցիկը նկարահանել է՝ ինչպես Կարոլը բացել է դուռը և համակրելի խոսքեր ասել նրան։ «Հաջորդ հարաբերության ժամանակ փորձիր փոխվել։ Այսպես շարունակելով՝ կմնաս մենակ»։ Քլիֆորդը համաձայնվել է՝ ասելով, որ թերապիա է սկսել։ Բայց հետո ներս է անցել ու դանակահարել Կարոլին։ Սպասել է, մինչև Լուիզը տուն կգա, բռնաբարել և խաչաղեղով սպանել նրան։ Հետո՝ Հաննային։ Վերջինս մահվան պահերին հասցրել է զանգահարել 999՝ նշելով թե ինչ է եղել ու ով է հանցագործը։ Ջոնը այդ պահին Լոնդոնում էր։ Նա վստահ է՝ Քլիֆորդը մտադիր էր սպանել նաև իրեն։ «30 տարվա փորձ ունեցող ոստիկանները ցնցվել էին Հաննայի արիությունից, նրա սառնասրտությունից այդ պահերին։ Ես հավատում եմ, որ նա փրկեց իմ կյանքը», — ասում է Ջոնը։ Սպանություններից հետո մամուլում սկսել են տարածվել խեղաթյուրված տեղեկություններ։ Ջոնը նշում է՝ հենց սկզբից Լուիզը ներկայացվել է սխալ՝ իբր որպես վերահսկվող հարաբերությունների զոհ։ Հին լուսանկարներ էին վերցվում սոցիալական ցանցերից՝ առանց թույլտվության։ Իսկ մի տաբլոիդ նույնիսկ գլխագրել էր՝ «Խաչաղեղով մոլագարը՝ մերժված սիրեցյալ», ինչը Էմին համարում է զոհերին մեղադրելու դասական օրինակ։ Ընտանիքն ընդունում է, որ Քլիֆորդի պահվածքի մեջ որոշ տարօրինակություններ կային։ Նա էրեխայական էր, ինքնակենտրոն, վատ էր արձագանքում քննադատությանը։ Սակայն հարաբերություններն արտաքինից նորմալ էին։ Նրանք միասին ծիծաղում էին, կինո դիտում, ճաշ պատրաստում, ճամփորդում։ Եվ նույնիսկ երբ ամեն ինչ սկսեց վատանալ, ընտանիքը որևէ ագրեսիայի կամ բռնու
թյան ակնհայտ նշան չէր տեսնում։ Հարաբերությունների ավարտից հետո էր, որ Քլիֆորդն սկսեց նրան նվաստացնել։ Մի անգամ՝ ընկերոջ հարսանիքի նախօրեին, Լուիզը դժվարացել էր օգտվել վարձած բնակարանի վառարանից։ Հաջորդ օրը Քլիֆորդը ուրիշների առաջ ասել էր. «Իսկ վառարան օգտագործելն այն բանն է, որ հաստատ չգիտի»։ Սպանությունից հետո Ջոնը՝ ցավով, հետադարձ դիտարկել է նրանց հաղորդագրությունները՝ հայտնաբերելով «փոքրիկ մանիպուլյացիայի» նշաններ։ Հարցին՝ արդյո՞ք որևէ պահի նրանք զգացել էին վտանգ, պատասխանը բացասական է։ «Այո, հարաբերության ավարտին արդեն պարզ էր, որ նա լավ մարդ չէր։ Բայց պատկերացնո՞ւմ էիք, որ կարող է այսպիսի դաժանություն դրսևորել։ Ոչ մի կերպ», — ասում է Էմին։ Քլիֆորդը սկզբում չէր ընդունում մեղքը, բացառությամբ բռնաբարության հոդվածի։ Դա ստիպեց գործը ուղարկել դատարան։ Նա վերջապես ճանաչվեց մեղավոր 2024-ի մարտին, բայց հրաժարվեց մասնակցել դատավճռի ընթերցմանն ու չլսեց ո՛չ դատավորի կոշտ խոսքերը, ո՛չ էլ Ջոնի ու Էմիի գրած՝ կործանարար վկայությունները։ «Այս համակարգը մշտապես գերադասում է հանցագործին», — ասում է Էմին։ Բրիտանական դատախազությունը ներողություն է խնդրել Հանթների ընտանիքից՝ նշելով, որ հիացած է նրանց ուժով ու համարձակությամբ։ Դատավճռից հետո Ջոնն ու Էմին փորձում են սովորել նորից ապրել։ «Երբ դա տեղի ունեցավ, մտածում էի՝ ինչպե՞ս կարող եմ երբևէ որևէ բանի մասին հոգալ», — ասում է Ջոնը։ «Բայց որոշ ժամանակ անց հասկանում ես՝ մի քիչ աշխատանքի շնորհիվ հնարավոր է նորից լույս գտնել»։ Նրանց հենարանն են եղել հոգեբանները, աջակցության խմբերը, մեդիտացիան, ու ամենից շատ՝ միմյանց սերն ու կապը։ Բայց ամեն օր Ջոնը հիշում է Հաննայի վերջին քայլը։ «Ես հիմա ապրում եմ։ Դա Հաննան է ինձ տվել։ Ու պիտի դա ընդունեմ՝ որպես նրա նվեր», — եզրափակում է նա։
Թարգմանվել է ԱԲ-ի միջոցով։
