Դոնբասում պատերազմի հաշմանդամի մեջ մնացած ուկրաինացիները կշռում են խաղաղության գնի մասինչև ուր է հասնում
Դոնբասում պատերազմի հաշմանդամի մեջ մնացած ուկրաինացիները կշռում են խաղաղության գնի մասինչև ուր է հասնում Դոնեցկի մարզ՝ այն Դոնբասը, որ Պուտինը համարում է «ամբողջությամբ իրենը», այլևս գնացք չունի: Կիևից: Վերջին կայարանը հիմա մարզի սահմանի արևմտյան կողմում է: Այստեղ են հավաքվում քաղաքացիականներն ու զինվորները՝ փախչելու համար դեպի համեմատական անվտանգություն: Վերջին օրերին Պուտինը շատ ավելի վստահ է խոսում՝ ամերիկյան «խաղաղաղության առաջարկների» արտահոսքից հետո: Այդ փաստաթուղթը շատերի կարծիքով համապատասխանում է նրա առավելագույն պահանջներին: Զելենսկին ասում է՝ տարածքային հարցը մնում է ամենածանրը: Գնացքի վերջին կայարանում զինվոր Անդրիյը հրաժեշտ է տալիս ընկերուհի Պոլինային: Նա վերադառնում է առաջնագիծ, և երկուսն էլ չգիտեն՝ երբ կտեսնվեն կրկին: Երը խոսքը խաղաղության բանակցությունների մասին է լինում, Անդրիյը ծիծաղում է. «Դատարկ խոսակցություններ են, ուրիշ ոչինչ»: Նույն թերահավատությամբ են գնացք նստում նաև մյուս զինվորները՝ 20-օրյա արձակուրդի մեկնողները: Գրեթե բոլորը հյուծված են: Ռուսաստանն այժմ վերահսկում է Դոնբասի մոտ 85 տոկոսը: Երեքշաբթի օրը հայտարարեցին, որ գրավել են Դոնեցկի ռազմավարական կարևոր Պոկրովսկը: Ուկրաինան ասում է՝ մարտերը քաղաքում դեռ շարունակվում են: «Բոլորը սպառված են՝ և՛ հոգեպես, և՛ ֆիզիկապես»,– ասում է երկու տարի բանակում ծառայող Դենիսը: Նրա ստորաբաժանումը կռվում է պաշարված Կոստյանտինովկայում: «Վախենալու է, շատ վախենալու: Անօդաչուները թռչում են մոծակների պես»: Բայց հստակեցնում է. «Դոնբասը Պուտինին ոչ ոք չի տա: Սա մեր հողն է»: Սլովյանսկը, Կրամատորսմատորսկը, Դրուժկովկան՝ այս «ամրոցային գոտու» քաղաքներում դեռ ապրում է առնվազն քառորդ միլիոն ուկրաինացի: Նրանց հանձնելը մեծամասնության համար անընդունելի է: Մինչ բանակցությունները ընթանում են, Դոնբասից փախստականների հոսքը չի դադարում: Մենք հանդիպում ենք տասնյակ մարդկանց՝ երիտասարդներին ու ծերերին, Լոզովայայի՝ սահմանից անմիջապես այն կողմ գտնվող ընդունելության կենտրոնում: Նրանք օգտվել են խիտ մառախուղից՝ անօդաչուներից խուսափելու համար: Ամեն օր այստեղ է հասնում մոտ 200 մարդ: Տալիս են հիմնական պարագաներ և մի քիչ փող: Կրամատորսկից նոր եկած Եվգենիյն ու Մարինան երկու երեխաների հետ գնում են Կիև: «Անօդաչուներն ավելի շատ են դարձել: Դուրս գալն անգամ դժվար է, ամեն ինչ վտանգավոր է: Խանութ գնացիր՝ կարող է ու հետ չվերադառնաս»,– ասում է Մարինան: Եվգենիյը խաղաղության բանակցություններին չունի. «Հակառակ կողմը մեր պայմաններին չի գնա: Լավ բան դրանից չի լինի»: Բայց կան նաև նրանք, ովքեր պատրաստ են ընդմիշտ հրաժեշտ տալ տանը՝ խաղաղության դիմաց: Օլեքսանդրը երեխաներին արդեն
ուղարկել է Գերմանիա: Ինքը Ռուսաստանի առավելագույն պահանջները «հավանաբար անընդունելի» է համարում, բայց ասում է. «Անձամբ ես կհամաձայնեի այդ պայմաններին»: Իննան հինգ երեխաների հետ փախչում է Կրամատորսկից: Փոքրիկներին այլևս չէր կարողանում թաքցնել նկուղում լսվող պայթյուններից՝ ասելով, թե «հրավառություն է»: «Գլխավորն այն է, որ խաղաղություն լինի: Այս իրավիճակում՝ այո, պատրաստ եմ տունը կորցնել»,– ասում է նա: Դոնբաս ուղարկված որոշ զինվորներ էլ «ոտքով են քվեարկում»: Պատերազմի ողջ ընթացքում գրանցվել է գրեթե 300 000 դեպք՝ դասալքություն կամ ինքնակամ բացակայություն: Վերջին մեկ տարում թիվը կտրուկ աճել է: Դրանցից մեկը Սերհիյն է (անունը փոխված): Նա այս տարի սկզբին կամավոր էր գնացել, իսկ ստորաբաժանման մյուս տղամարդկանց «փողոցից էին բռնել»: Պոկրովսկի մոտակայքում նրանց նետել են առաջնագիծ՝ թերահամալրված, անպատրաստ: «Եթե նորմալ հրամանատարություն լիներ, ես չէի փախչի»,– ասում է նա: Սերհիյը դեռ մտածում է՝ վերադառնալու՞ բանակ, թե՞ ոչ: Բայց մի բան հստակ է. «Լոգիկայով մտածես՝ մենք չենք կարող հաղթել: 140 միլիոն ընդդեմ 32 միլիոնի… չի ստացվում»:
Թարգմանվել է ԱԲ-ի միջոցով։
